Good morning Vietnam!
Blijf op de hoogte en volg Anne
18 Maart 2015 | Vietnam, Hoi An
Oeps, ik loop weer een beetje achter met mijn verslag. Ik eindigde met het begin van mijn reis in Cambodja, inmiddels ben ik al weer een tijdje in Vietnam.
Waar was ik? Siem Reap, de stad waar een van de oude wereldwonderen staat: Angkor Wat. Een enorm tempelcomplex. Als ' die hard' tempelfan haalde ik meteen de 3 dagen kaart. Samen met Kristel ging ik op pad. Je huurt voor de hele dag een Tuk Tuk, met daar bijbehorend een chauffeur. Die rijdt je dan de hele dag rond en wacht op je in zijn hangmatje in de Tuk Tuk als jij in de tempel aan het rondlopen bent. Eerste stop: de Angkor Wat, de grootste tempel van het hele complex. Beetje jammer dat wij cultuurbarbaren er pas achter kwamen dat dit de Angkor Wat was toen we wegreden en het aan onze Tuk Tuk bestuurder vroegen. Oeps:D. Het was een hele mooie tempel, totaal anders dan de 300.000 tempels die we hiervoor al hadden gezien. Ons zicht werd echter belemmerd door Chinezen met hun favoriete gadget: de selfiestick. Die hebben er minstens 2 per persoon mee. Ik wist dat ze van foto's hielden, maar dit is toch een nieuw hoogtepunt. De volgende stop waren de Bayon Tempels, waar allemaal gezichten uit het steen waren gemaakt. De laatste stop was de Tomb Raider tempel (officieel de Ta Prohm, maar de film Tomb Raider was hier opgenomen dus zo onthoudt iedereen die naam). Dit vond ik de mooiste. Alle bomen waren over de ruines van deze tempel gegroeid, dat zag er zo mooi uit! Na deze tempel hadden we het zo verschrikkelijk heet, het was minstens 37 graden die dag in Siem Reap. Dus toen moesten we heel vervelend de rest van de dag maar bij ons zwembad in het hostel gaan liggen.
In Siem Reap hadden we nog weer een kleine reunie met de mensen waar we mee door Laos hadden gereist, supergezellig. Wezen eten bij een restaurant waar alleen straatjongeren en jongeren met een handicap werken. Zij krijgen zo de kans om zich te ontwikkelen, die ze anders niet zouden krijgen. Superlekker gegeten daar.
Het bier in deze stad kost maar 0,50 dollar, wat ook niet heel vervelend is als je op budget leeft.
Als je in Siem Reap bent moet je ook de sunrise bij de Angkor Wat doen. Oftewel om 5u 's ochtends in een grote rij met Tuk Tuks naar de tempel toe rijden, om daar met zn allen je camera op optimale belichting te zetten om zo mooi mogelijke foto's te kunnen maken voor op facebook;) Aangezien Zac de dag ervoor ziek was, ging ik het rondje tempels nog een keer samen met hem doen. Het was alleen nog steeds zo heet, waardoor we naar een paar uur toch weer richting ons heerlijke zwembadje gingen. Ons hostel daar was zo heerlijk!
Helaas kwam daar ook het officiele afscheid met Kristel, die naar Australie ging. Zij en Zac namen de nachtbus richting Bangkok en ik zou zelf de volgende dag met de nachtbus naar Sihanoukville gaan, een strandstadje.
Wat een avontuur bleek die nachtbus te zijn. Ik betaalde voor een sleeperbus, waar je helemaal kan liggen. Deze zou extra luxe zijn en zelfs een wc hebben. Zoals gewoonlijk bleek dit weer gelogen. Maar geen probleem, want ik had Lorazepam, soort slaappillen op de kop getikt. Die naar binnen gegooid en slapen maar. Na een paar uur stopte de bus en werd ik wakker gemaakt: Wake up, you're in Phnom Penh!. Phnom Penh, maar daar moet ik helemaal niet heen! Ik moest er toch echt uit. Nog enorm versuft van de slaappillen bleek dat ik 2,5u op het busstation moest wachten (het was 5u 's ochtends), waarna ik met een andere bus verder zou gaan. Ik had er al niet zo'n vertrouwen meer in en dit voorgevoel bleek correct. Ik werd als enige toerist in een local bus gestopt. De man naast me was heerlijk een eitje aan het smikkelen. Een eitje met daarin een dood kuiken. Het hele ding ging op, bah. De hele bus werd volgepropt met Cambodianen en hun etenswaren. De plastic stoeltjes werden er weer bijgehaald, zodat er in het gangpad nog plek was voor meer mensen. En zo konden we nog eens 6u in de bus door naar Sihanoukville, mijn eindbestemming.
De volgende dag had ik even een dipje. Ik miste Kristel, er waren geen leuke mensen in het hostel. Gelukkig was daar het mooie strand op Otres Beach met superblauw water die je weer wat beter laat voelen. Die avond in mijn eentje naar een bar gegaan waar ik vrijwel meteen door een hele leuke groep mensen uitgenodigd werd om bij hun te komen zitten. Je bent altijd maar zo kort alleen. Superleuke avond gehad.
De volgende dag met een ferry naar Koh Rong, een eilandje voor de kust van Sihanoukville. Ontmoette op de boot een Schotse jongen waar ik samen mee op zoek ging naar een hostel. Het eiland is echt pas kort echt bekend bij toeristen, dus het is nog niet zo volgebouwd. Een paar hostels die direct op het strand staan en waar de facilitaire voorzieningen nog niet helemaal optimaal zijn;). Daar gemeet met Dorien en Eef, twee Nederlandse meiden die ik in Laos had ontmoet. Met z'n vieren gingen we naar de andere kant van het eiland lopen, naar Long Beach. Je moest hiervoor 45 minuten door een stuk jungle lopen. Heel makkelijk, alleen de rode bordjes volgen. Hoe wij het voor elkaar kregen weten we nog steeds niet, maar we waren de rode bordjes na 10 minuten al kwijt. Het looppad werd steeds dunner en dunner, totdat er niet echt meer een pad was. We hadden geen idee meer waar we vandaan kwamen of waar we heen moesten, je kon niets zien door de bomen heen. Shit, we waren verdwaald. Ik liep heel slim op mijn birkenstocks (later bleek dat daar allemaal slangen en schorpioenen leefden, oeps) en haalde mijn voet open. We werden een beetje chagrijnig. Gelukkig leven we in het mobiele tijdperk en kwam Dorien op het geniale idee om Google Maps te gebruiken. Klauterend door de bomen heen kwamen we uiteindelijk weer bij een pad terecht waar we andere mensen tegenkwamen. Deze hebben we achtervolgd. Moesten nog 20 minuten van hoge rotsen afklimmen en toen eindelijk, ein-de-lijk na 2,5u kwamen we aan op onze bestemming: Long Beach. Nou, dit strand was het helemaal waard hoor, die jungletocht. Zo mooi! Superhelder, blauw water. Fijn, wit zand. Heerlijk! Daar de zonsondergang gekeken en daarna met gevaar voor eigen leven een lokaal vissersbootje teruggenomen (1 mannetje was constant bezig water uit de boot te scheppen terwijl we aan het varen waren). Achteraf was het een hilarische dag. En we hebben nu een leuk verhaal om te vertellen haha.
Aangezien we deze dag zoveel beleefd hadden, besloten we de volgende dag lekker veilig een stranddagje te doen. Heerlijk fruitsalades gehaald. Het fruit hier in Azie is zoveel lekkerder dan in Nederland. De ananas is superzoet, de mango's zijn heerlijk, je kunt hier overal aan passievrucht komen. Ook nieuwe soorten fruit leren kennen zoals dragonfruit en papaya. Heerlijk allemaal.
Ik moest weer terug naar Sihanoukville om mijn visum voor Vietnam te regelen. Ook boekte ik mijn bus naar Kampot, een klein plaatsje in Cambodja waar Dorien en Eef ook heen gingen. Helaas werd ik in Sihanoukville doodziek. Zal je de details besparen, maar kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zo ziek ben geweest. En daar lig je dan, in je eentje, op een kamer met 10 luidruchtige Engelsen, op de 2e verdieping, terwijl er alleen een wc op de begane grond was. Toen miste ik wel even een beschuitje met suiker die oma Minie eerder altijd voor me maakte als ik ziek was!
Gelukkig knapte ik op tijd op om de meiden te meeten in Kampot. Dat hostel was weer heerlijk! Zwembad, heerlijke bedden, goed werkende airco. Huurden scootertjes voor een dag om de bergen in te rijden. We kwamen letterlijk boven de wolken uit, zo gaaf! Een verlaten Casino opgezocht. Deze was gebouwd voor de burgeroorlog en is nooit afgemaakt. Luguber gebouw. 's avonds met nog wat mensen uit het hostel naar een privebioscoop geweest. Dit is echt een ding hier in Cambodja. Je huurt een kamer, waar een bed en een tv staat, kan een nieuwe film uitkiezen en die draaien ze dan voor je. Klinkt een beetje fout, maar was supergezellig en ook heel relaxed om een keer een avondje niet uit te gaan. Bij deze bioscoop kon je zelfs vers gemaakte noodles bestellen. Het deeg werd gemaakt waar je bij stond, heel gaaf.
Gingen weer terug naar Phnom Penh, want daarvandaan zou ik de bus naar Ho Chi Minh City nemen, Vietnam. Ons minibusje werd weer helemaal volgepropt. Aangezien we weer veel te laat vertrokken probeerde de chauffeur tijd in te halen door als een waanzinnige te gaan rijden. We dachten echt dat dit onze dood zou worden. We zagen de krantenkoppen al: Tragische dood Nederlandse vrouwen in Cambodja. Toen ineens de achterklep opensloeg terwijl we met 120 km/h op een hobbelig weggetje reden en er allemaal koffers uit de auto vielen, werden we er niet geruster op. Maar zoals altijd kom je wonderbaarlijk zonder ongelukken weer op de plek van bestemming.
Voor mijn rit naar Vietnam had ik bedacht een iets luxere bus te nemen, dit zou me maar 2 dollar extra kosten. En het was ook echt superluxe! Extra grote stoelen, een gratis watertje en zelfs een opfrisdoekje. En we zaten maar met z'n vieren in een 12 persoonsbus! Helaas betekent het dat wanneer een bus niet volgeboekt zit, de chauffeur kansen ziet om extra geld te verdienen. Hij belt zn halve dorp op, die hij dan vervolgens met een omweg ophaalt of van wie hij spullen moet vervoeren naar een andere plek. Zakken met stinkende uien niet uitgezonderd. Inmiddels ben ik er al helemaal aan gewend geraakt.
Aangekomen in Ho Chi Minh (of ook wel Saigon genoemd), kon ik meteen mijn heerlijke hostel naar binnen. De kamers waren niet heel bijzonder, gewoon 12 persoonskamers, maar het had een fantastische rooftopbar. Wat een uitzicht had je hier zeg! En wat een gezellige bar. Helaas werd ik meteen gewaarschuwd voor de stad. Je mocht nooit een tas mee nemen over straat, want die werd van je lichaam afgetrokken door langsrijdende brommerrijders. Alles in je beha bewaren, niet meer meenemen dan je nodig hebt en heel hard roepen als iemand op een brommer bij je komt rijden. Gezellig die stad.
De volgende dag ging ik meteen voor het culturele: het War Remnants Museum. Dit is een museum over de Vietnamoorlog. Heb er niet heel veel over gehad met geschiedenis, maar wat ik erover heb gehoord was natuurlijk uit het opzicht van de Amerikanen. Dit museum was helemaal andersom. Enorme propaganda voor Vietnam en het communisme. Wel heel interessant om te zien. Wat enorm indruk op me maakte was dat de Amerikanen een chemisch wapen in hadden gezet: Agent Orange. Daar zijn nu nog steeds gevolgen van te zien: Kinderen die zonder ledematen worden geboren, allemaal verschillende geboorteafwijkingen, heel heftig.
De wandeling terug naar het hostel was een avontuur op zich. Wat een verkeer! Ik heb nog nooit zoveel scooters op 1 plek gezien! En alles rijdt door elkaar heen, niemand geeft elkaar voorrang. De straat overlopen is elke keer spelen met je leven. Na een tijdje raak je er aan gewend en loop je ook maar gewoon de straat over. Ze rijden wel om je heen.
In alle parken staat overal fitnessapparatuur. Geniaal om te zien, mensen staan daar gewoon in hun dagelijkse outfit te sporten.
Terug in het hostel loop ik ineens Rick tegen het lijf, een Nederlandse jongen die ik in Laos had ontmoet. Samen besloten de volgende dag een Mekong Tour te doen. Om toch een beetje cultureel bezig te blijven;)
Vroeg in de ochtend al opgepikt met een grote bus. Dit werd een heerlijk toeristisch dagje. Rond een uur of 10 kwamen we bij de pier. Het weer was al enorm lekker en we gingen een boot op, dus we namen al lekker een biertje. Naar een bijenhouderij geweest waar we verse thee met honing dronken, je kon een slang om je nek doen (nee, niet gedaan. Ielg.), naar een kokosnootsnoepjes fabriek geweest. Alles werd hier met de hand gedaan. Het hoogtepunt was onze rit in hele kleine roeibootjes. We kregen een Vietnamese hoed op en gingen door kleine kanaaltjes varen. Heel leuk, want nu zag je wat meer van het Mekong Delta gebied. Na een lunch en een optreden van traditionele muzikanten was het weer tijd om naar het hostel te gaan. Daar stonden Dorien en Eef al op ons te wachten en ook Eline was in het hostel! Met z'n allen wezen eten, lekker bijgekletst met Eline en toen lekker wezen stappen. Toen moest ik toch ook echt officieel afscheid nemen van Eline, want die gaat binnenkort naar huis.
Mijn volgende stop was het stadje Dalat. Een van mijn hoogtepunten. Iedereen vertelde me al dat ik naar Dalat Family Hostel moest gaan en ze hadden gelijk. Wat was het daar fantastisch! Kwam er om 9u 's avonds aan, werd met een knuffel begroet door de hele familie en ze vroegen of ik al had gegeten, want dan kon ik gewoon aanschuiven. Iedere avond maakt Mama een avondmaal voor het hele hostel. Iedereen helpt met de voorbereiding en met het opruimen etc. Om 17u precies zit het hele hostel klaar om als 1 grote familie met z'n allen lekker te gaan genieten van traditioneel Vietnamees eten. Na het eten blijft iedereen zitten om tot 22u drankjes te doen (vooral het drankje met verse passievrucht en rum, specialiteit van mama), om daarna samen met Crazy Annie, de dochter van Mama, naar een bar in het stadje te gaan. Je wordt meteen door iedereen opgenomen in de groep, zo ontzettend leuk.
De volgende dag ging ik canyoning. Abseilen in watervallen, rotsklimmen, van hoge rotsen afspringen. Zo supergaaf!! En je leert ook zoveel mensen kennen.
Die avond besloot ik extra nachten bij te boeken. Ik had me tot nu toe nog niet zo thuis gevoeld in een hostel. De bedden waren matrasjes die tegen elkaar geschoven waren, je had geen plek om spullen neer te leggen, er waren 2 wc's voor het hele hostel. Maar de sfeer was fantastisch!
Samen met 4 Engelse meiden de volgende dag het stadje in gegaan. Afgesproken om hen weer te meeten in het volgende stadje. Dorien en Eef kwamen ook naar dit hostel, net als Ivo, een andere Nederlandse jongen die ik had leren kennen in Laos, en zijn vrienden. Langzaam maar zeker komt iedereen weer terug bij elkaar, supergezellig.
Op 15 maart was het moederdag in Engeland en Vietnam. Speciaal hiervoor had Crazy Annie een enorm hart, gemaakt van kaarsjes , voor Mama op de parkeerplaats gemaakt. Daarin een enorrrrrrme slagroomtaart, waar het hele hostel van mocht eten. Wat een heerlijkheid was dat! Ze vertelde zo'n ernom emotionele speech dat iedereen, man en vrouw, zijn of haar moeder begon te missen. Volgens mij heeft iedereen spontaan zijn moeder een berichtje gestuurd (inclusief ik).
1 dagje in Dalat wilde ik lekker niks doen. Een boekje mee, lekker plekje in het park vinden en lekker relaxen. Hier in Vietnam heb ik alleen voor het eerst een hekel aan mijn blonde haar. Mensen wijzen me na, wildvreemde mannen komen bij me zitten en raken mijn haar en mijn gezicht aan, ik krijg baby's in mijn schoot geduwd waarna de moeder een foto gaat maken. Ik ben gewoon een bezienswaardigheid hier. Eerst was het wel supergrappig, maar nu begint het irritant te worden. Mijn relaxdagje was dan ook van korte duur. Lekker weer veilig terug naar het hostel, naar Mama.
De volgende stop was Nha Trang, een kuststadje. Hier zou ik maar 1 nacht blijven. De Engelse meiden hadden een bed bij hen op de kamer geboekt, heel gezellig. Samen met hen wezen stappen. In de bar werden we vergezeld door een grote groep Engelse jongens die ook in Dalat Family Hostel hadden gezeten. Vanaf toen was het alsof ik in een aflevering van Geordie Shore was beland, hilarisch. Al die mensen waren dronken, 1 was de schoenen kwijt, de ander de mobiel. En allemaal hun waardigheid haha. Heb ik een typisch Engels avondje stappen ook eens meegemaakt.
Gisteravond heb ik de nachtbus naar Hoi An genomen. Dit was weer zo'n slaapbus, waar ik bijna met mijn benen recht kan, je en dekentje en kussentje hebt en waar ook een wc in zit gebouwd. Helaas was de bus halfvol, wat weer betekende dat allerlei Vietnamezen en al hun goederen de bus werden ingeladen en uitgeladen. Gelukkig was ik weer gewapend met mijn slaappillen en ging de nacht redelijk snel voorbij.
Hier in Hoi An heb ik samen met Dorien en Eef een hotelletje geboekt. Was ietsje duurder dan een hostel, maar nu hebben we een kamer voor onszelf, een eigen badkamer, een koelkastje en een heerlijk zwembad bij het hotel. Na 2 maanden met telkens 10 mensen op een kamer geslapen te hebben is dit een welkome afwisseling!
Hoi An staat erom bekend dat je hier kleding op maat kunt laten maken. Als echte vrouwen hebben wij dit meteen laten doen vandaag. Ik heb een jurkje op internet gevonden die 500 euro kost en die gaan ze hier precies namaken voor 45 euro. Als het me bevalt, ga ik zeker nog meer dingen laten maken, want ik word hier enorrrrm hebberig van.
Verder heeft Hoi An een strand en een heel gezellig centrum, dus grote kans dat we hier wat langer blijven.
Ik ga de rest van Vietnam samen met Dorien en Eef reizen, supergezellig. Samen nemen we dan 31 maart het vliegtuig terug naar Bangkok, waarvandaan ik dan naar de Thaise eilanden ga. Tijdens deze reis in Vietnam gaan we steeds vergezeld worden door allerlei mensen die we eerder op de reis al hebben ontmoet.
Ik heb helaas nog maar een maandje te gaan, maar ik weet zeker dat ook dit een hele goede, gezellige maand gaat worden!
Waar was ik? Siem Reap, de stad waar een van de oude wereldwonderen staat: Angkor Wat. Een enorm tempelcomplex. Als ' die hard' tempelfan haalde ik meteen de 3 dagen kaart. Samen met Kristel ging ik op pad. Je huurt voor de hele dag een Tuk Tuk, met daar bijbehorend een chauffeur. Die rijdt je dan de hele dag rond en wacht op je in zijn hangmatje in de Tuk Tuk als jij in de tempel aan het rondlopen bent. Eerste stop: de Angkor Wat, de grootste tempel van het hele complex. Beetje jammer dat wij cultuurbarbaren er pas achter kwamen dat dit de Angkor Wat was toen we wegreden en het aan onze Tuk Tuk bestuurder vroegen. Oeps:D. Het was een hele mooie tempel, totaal anders dan de 300.000 tempels die we hiervoor al hadden gezien. Ons zicht werd echter belemmerd door Chinezen met hun favoriete gadget: de selfiestick. Die hebben er minstens 2 per persoon mee. Ik wist dat ze van foto's hielden, maar dit is toch een nieuw hoogtepunt. De volgende stop waren de Bayon Tempels, waar allemaal gezichten uit het steen waren gemaakt. De laatste stop was de Tomb Raider tempel (officieel de Ta Prohm, maar de film Tomb Raider was hier opgenomen dus zo onthoudt iedereen die naam). Dit vond ik de mooiste. Alle bomen waren over de ruines van deze tempel gegroeid, dat zag er zo mooi uit! Na deze tempel hadden we het zo verschrikkelijk heet, het was minstens 37 graden die dag in Siem Reap. Dus toen moesten we heel vervelend de rest van de dag maar bij ons zwembad in het hostel gaan liggen.
In Siem Reap hadden we nog weer een kleine reunie met de mensen waar we mee door Laos hadden gereist, supergezellig. Wezen eten bij een restaurant waar alleen straatjongeren en jongeren met een handicap werken. Zij krijgen zo de kans om zich te ontwikkelen, die ze anders niet zouden krijgen. Superlekker gegeten daar.
Het bier in deze stad kost maar 0,50 dollar, wat ook niet heel vervelend is als je op budget leeft.
Als je in Siem Reap bent moet je ook de sunrise bij de Angkor Wat doen. Oftewel om 5u 's ochtends in een grote rij met Tuk Tuks naar de tempel toe rijden, om daar met zn allen je camera op optimale belichting te zetten om zo mooi mogelijke foto's te kunnen maken voor op facebook;) Aangezien Zac de dag ervoor ziek was, ging ik het rondje tempels nog een keer samen met hem doen. Het was alleen nog steeds zo heet, waardoor we naar een paar uur toch weer richting ons heerlijke zwembadje gingen. Ons hostel daar was zo heerlijk!
Helaas kwam daar ook het officiele afscheid met Kristel, die naar Australie ging. Zij en Zac namen de nachtbus richting Bangkok en ik zou zelf de volgende dag met de nachtbus naar Sihanoukville gaan, een strandstadje.
Wat een avontuur bleek die nachtbus te zijn. Ik betaalde voor een sleeperbus, waar je helemaal kan liggen. Deze zou extra luxe zijn en zelfs een wc hebben. Zoals gewoonlijk bleek dit weer gelogen. Maar geen probleem, want ik had Lorazepam, soort slaappillen op de kop getikt. Die naar binnen gegooid en slapen maar. Na een paar uur stopte de bus en werd ik wakker gemaakt: Wake up, you're in Phnom Penh!. Phnom Penh, maar daar moet ik helemaal niet heen! Ik moest er toch echt uit. Nog enorm versuft van de slaappillen bleek dat ik 2,5u op het busstation moest wachten (het was 5u 's ochtends), waarna ik met een andere bus verder zou gaan. Ik had er al niet zo'n vertrouwen meer in en dit voorgevoel bleek correct. Ik werd als enige toerist in een local bus gestopt. De man naast me was heerlijk een eitje aan het smikkelen. Een eitje met daarin een dood kuiken. Het hele ding ging op, bah. De hele bus werd volgepropt met Cambodianen en hun etenswaren. De plastic stoeltjes werden er weer bijgehaald, zodat er in het gangpad nog plek was voor meer mensen. En zo konden we nog eens 6u in de bus door naar Sihanoukville, mijn eindbestemming.
De volgende dag had ik even een dipje. Ik miste Kristel, er waren geen leuke mensen in het hostel. Gelukkig was daar het mooie strand op Otres Beach met superblauw water die je weer wat beter laat voelen. Die avond in mijn eentje naar een bar gegaan waar ik vrijwel meteen door een hele leuke groep mensen uitgenodigd werd om bij hun te komen zitten. Je bent altijd maar zo kort alleen. Superleuke avond gehad.
De volgende dag met een ferry naar Koh Rong, een eilandje voor de kust van Sihanoukville. Ontmoette op de boot een Schotse jongen waar ik samen mee op zoek ging naar een hostel. Het eiland is echt pas kort echt bekend bij toeristen, dus het is nog niet zo volgebouwd. Een paar hostels die direct op het strand staan en waar de facilitaire voorzieningen nog niet helemaal optimaal zijn;). Daar gemeet met Dorien en Eef, twee Nederlandse meiden die ik in Laos had ontmoet. Met z'n vieren gingen we naar de andere kant van het eiland lopen, naar Long Beach. Je moest hiervoor 45 minuten door een stuk jungle lopen. Heel makkelijk, alleen de rode bordjes volgen. Hoe wij het voor elkaar kregen weten we nog steeds niet, maar we waren de rode bordjes na 10 minuten al kwijt. Het looppad werd steeds dunner en dunner, totdat er niet echt meer een pad was. We hadden geen idee meer waar we vandaan kwamen of waar we heen moesten, je kon niets zien door de bomen heen. Shit, we waren verdwaald. Ik liep heel slim op mijn birkenstocks (later bleek dat daar allemaal slangen en schorpioenen leefden, oeps) en haalde mijn voet open. We werden een beetje chagrijnig. Gelukkig leven we in het mobiele tijdperk en kwam Dorien op het geniale idee om Google Maps te gebruiken. Klauterend door de bomen heen kwamen we uiteindelijk weer bij een pad terecht waar we andere mensen tegenkwamen. Deze hebben we achtervolgd. Moesten nog 20 minuten van hoge rotsen afklimmen en toen eindelijk, ein-de-lijk na 2,5u kwamen we aan op onze bestemming: Long Beach. Nou, dit strand was het helemaal waard hoor, die jungletocht. Zo mooi! Superhelder, blauw water. Fijn, wit zand. Heerlijk! Daar de zonsondergang gekeken en daarna met gevaar voor eigen leven een lokaal vissersbootje teruggenomen (1 mannetje was constant bezig water uit de boot te scheppen terwijl we aan het varen waren). Achteraf was het een hilarische dag. En we hebben nu een leuk verhaal om te vertellen haha.
Aangezien we deze dag zoveel beleefd hadden, besloten we de volgende dag lekker veilig een stranddagje te doen. Heerlijk fruitsalades gehaald. Het fruit hier in Azie is zoveel lekkerder dan in Nederland. De ananas is superzoet, de mango's zijn heerlijk, je kunt hier overal aan passievrucht komen. Ook nieuwe soorten fruit leren kennen zoals dragonfruit en papaya. Heerlijk allemaal.
Ik moest weer terug naar Sihanoukville om mijn visum voor Vietnam te regelen. Ook boekte ik mijn bus naar Kampot, een klein plaatsje in Cambodja waar Dorien en Eef ook heen gingen. Helaas werd ik in Sihanoukville doodziek. Zal je de details besparen, maar kan me niet herinneren dat ik ooit in mijn leven zo ziek ben geweest. En daar lig je dan, in je eentje, op een kamer met 10 luidruchtige Engelsen, op de 2e verdieping, terwijl er alleen een wc op de begane grond was. Toen miste ik wel even een beschuitje met suiker die oma Minie eerder altijd voor me maakte als ik ziek was!
Gelukkig knapte ik op tijd op om de meiden te meeten in Kampot. Dat hostel was weer heerlijk! Zwembad, heerlijke bedden, goed werkende airco. Huurden scootertjes voor een dag om de bergen in te rijden. We kwamen letterlijk boven de wolken uit, zo gaaf! Een verlaten Casino opgezocht. Deze was gebouwd voor de burgeroorlog en is nooit afgemaakt. Luguber gebouw. 's avonds met nog wat mensen uit het hostel naar een privebioscoop geweest. Dit is echt een ding hier in Cambodja. Je huurt een kamer, waar een bed en een tv staat, kan een nieuwe film uitkiezen en die draaien ze dan voor je. Klinkt een beetje fout, maar was supergezellig en ook heel relaxed om een keer een avondje niet uit te gaan. Bij deze bioscoop kon je zelfs vers gemaakte noodles bestellen. Het deeg werd gemaakt waar je bij stond, heel gaaf.
Gingen weer terug naar Phnom Penh, want daarvandaan zou ik de bus naar Ho Chi Minh City nemen, Vietnam. Ons minibusje werd weer helemaal volgepropt. Aangezien we weer veel te laat vertrokken probeerde de chauffeur tijd in te halen door als een waanzinnige te gaan rijden. We dachten echt dat dit onze dood zou worden. We zagen de krantenkoppen al: Tragische dood Nederlandse vrouwen in Cambodja. Toen ineens de achterklep opensloeg terwijl we met 120 km/h op een hobbelig weggetje reden en er allemaal koffers uit de auto vielen, werden we er niet geruster op. Maar zoals altijd kom je wonderbaarlijk zonder ongelukken weer op de plek van bestemming.
Voor mijn rit naar Vietnam had ik bedacht een iets luxere bus te nemen, dit zou me maar 2 dollar extra kosten. En het was ook echt superluxe! Extra grote stoelen, een gratis watertje en zelfs een opfrisdoekje. En we zaten maar met z'n vieren in een 12 persoonsbus! Helaas betekent het dat wanneer een bus niet volgeboekt zit, de chauffeur kansen ziet om extra geld te verdienen. Hij belt zn halve dorp op, die hij dan vervolgens met een omweg ophaalt of van wie hij spullen moet vervoeren naar een andere plek. Zakken met stinkende uien niet uitgezonderd. Inmiddels ben ik er al helemaal aan gewend geraakt.
Aangekomen in Ho Chi Minh (of ook wel Saigon genoemd), kon ik meteen mijn heerlijke hostel naar binnen. De kamers waren niet heel bijzonder, gewoon 12 persoonskamers, maar het had een fantastische rooftopbar. Wat een uitzicht had je hier zeg! En wat een gezellige bar. Helaas werd ik meteen gewaarschuwd voor de stad. Je mocht nooit een tas mee nemen over straat, want die werd van je lichaam afgetrokken door langsrijdende brommerrijders. Alles in je beha bewaren, niet meer meenemen dan je nodig hebt en heel hard roepen als iemand op een brommer bij je komt rijden. Gezellig die stad.
De volgende dag ging ik meteen voor het culturele: het War Remnants Museum. Dit is een museum over de Vietnamoorlog. Heb er niet heel veel over gehad met geschiedenis, maar wat ik erover heb gehoord was natuurlijk uit het opzicht van de Amerikanen. Dit museum was helemaal andersom. Enorme propaganda voor Vietnam en het communisme. Wel heel interessant om te zien. Wat enorm indruk op me maakte was dat de Amerikanen een chemisch wapen in hadden gezet: Agent Orange. Daar zijn nu nog steeds gevolgen van te zien: Kinderen die zonder ledematen worden geboren, allemaal verschillende geboorteafwijkingen, heel heftig.
De wandeling terug naar het hostel was een avontuur op zich. Wat een verkeer! Ik heb nog nooit zoveel scooters op 1 plek gezien! En alles rijdt door elkaar heen, niemand geeft elkaar voorrang. De straat overlopen is elke keer spelen met je leven. Na een tijdje raak je er aan gewend en loop je ook maar gewoon de straat over. Ze rijden wel om je heen.
In alle parken staat overal fitnessapparatuur. Geniaal om te zien, mensen staan daar gewoon in hun dagelijkse outfit te sporten.
Terug in het hostel loop ik ineens Rick tegen het lijf, een Nederlandse jongen die ik in Laos had ontmoet. Samen besloten de volgende dag een Mekong Tour te doen. Om toch een beetje cultureel bezig te blijven;)
Vroeg in de ochtend al opgepikt met een grote bus. Dit werd een heerlijk toeristisch dagje. Rond een uur of 10 kwamen we bij de pier. Het weer was al enorm lekker en we gingen een boot op, dus we namen al lekker een biertje. Naar een bijenhouderij geweest waar we verse thee met honing dronken, je kon een slang om je nek doen (nee, niet gedaan. Ielg.), naar een kokosnootsnoepjes fabriek geweest. Alles werd hier met de hand gedaan. Het hoogtepunt was onze rit in hele kleine roeibootjes. We kregen een Vietnamese hoed op en gingen door kleine kanaaltjes varen. Heel leuk, want nu zag je wat meer van het Mekong Delta gebied. Na een lunch en een optreden van traditionele muzikanten was het weer tijd om naar het hostel te gaan. Daar stonden Dorien en Eef al op ons te wachten en ook Eline was in het hostel! Met z'n allen wezen eten, lekker bijgekletst met Eline en toen lekker wezen stappen. Toen moest ik toch ook echt officieel afscheid nemen van Eline, want die gaat binnenkort naar huis.
Mijn volgende stop was het stadje Dalat. Een van mijn hoogtepunten. Iedereen vertelde me al dat ik naar Dalat Family Hostel moest gaan en ze hadden gelijk. Wat was het daar fantastisch! Kwam er om 9u 's avonds aan, werd met een knuffel begroet door de hele familie en ze vroegen of ik al had gegeten, want dan kon ik gewoon aanschuiven. Iedere avond maakt Mama een avondmaal voor het hele hostel. Iedereen helpt met de voorbereiding en met het opruimen etc. Om 17u precies zit het hele hostel klaar om als 1 grote familie met z'n allen lekker te gaan genieten van traditioneel Vietnamees eten. Na het eten blijft iedereen zitten om tot 22u drankjes te doen (vooral het drankje met verse passievrucht en rum, specialiteit van mama), om daarna samen met Crazy Annie, de dochter van Mama, naar een bar in het stadje te gaan. Je wordt meteen door iedereen opgenomen in de groep, zo ontzettend leuk.
De volgende dag ging ik canyoning. Abseilen in watervallen, rotsklimmen, van hoge rotsen afspringen. Zo supergaaf!! En je leert ook zoveel mensen kennen.
Die avond besloot ik extra nachten bij te boeken. Ik had me tot nu toe nog niet zo thuis gevoeld in een hostel. De bedden waren matrasjes die tegen elkaar geschoven waren, je had geen plek om spullen neer te leggen, er waren 2 wc's voor het hele hostel. Maar de sfeer was fantastisch!
Samen met 4 Engelse meiden de volgende dag het stadje in gegaan. Afgesproken om hen weer te meeten in het volgende stadje. Dorien en Eef kwamen ook naar dit hostel, net als Ivo, een andere Nederlandse jongen die ik had leren kennen in Laos, en zijn vrienden. Langzaam maar zeker komt iedereen weer terug bij elkaar, supergezellig.
Op 15 maart was het moederdag in Engeland en Vietnam. Speciaal hiervoor had Crazy Annie een enorm hart, gemaakt van kaarsjes , voor Mama op de parkeerplaats gemaakt. Daarin een enorrrrrrme slagroomtaart, waar het hele hostel van mocht eten. Wat een heerlijkheid was dat! Ze vertelde zo'n ernom emotionele speech dat iedereen, man en vrouw, zijn of haar moeder begon te missen. Volgens mij heeft iedereen spontaan zijn moeder een berichtje gestuurd (inclusief ik).
1 dagje in Dalat wilde ik lekker niks doen. Een boekje mee, lekker plekje in het park vinden en lekker relaxen. Hier in Vietnam heb ik alleen voor het eerst een hekel aan mijn blonde haar. Mensen wijzen me na, wildvreemde mannen komen bij me zitten en raken mijn haar en mijn gezicht aan, ik krijg baby's in mijn schoot geduwd waarna de moeder een foto gaat maken. Ik ben gewoon een bezienswaardigheid hier. Eerst was het wel supergrappig, maar nu begint het irritant te worden. Mijn relaxdagje was dan ook van korte duur. Lekker weer veilig terug naar het hostel, naar Mama.
De volgende stop was Nha Trang, een kuststadje. Hier zou ik maar 1 nacht blijven. De Engelse meiden hadden een bed bij hen op de kamer geboekt, heel gezellig. Samen met hen wezen stappen. In de bar werden we vergezeld door een grote groep Engelse jongens die ook in Dalat Family Hostel hadden gezeten. Vanaf toen was het alsof ik in een aflevering van Geordie Shore was beland, hilarisch. Al die mensen waren dronken, 1 was de schoenen kwijt, de ander de mobiel. En allemaal hun waardigheid haha. Heb ik een typisch Engels avondje stappen ook eens meegemaakt.
Gisteravond heb ik de nachtbus naar Hoi An genomen. Dit was weer zo'n slaapbus, waar ik bijna met mijn benen recht kan, je en dekentje en kussentje hebt en waar ook een wc in zit gebouwd. Helaas was de bus halfvol, wat weer betekende dat allerlei Vietnamezen en al hun goederen de bus werden ingeladen en uitgeladen. Gelukkig was ik weer gewapend met mijn slaappillen en ging de nacht redelijk snel voorbij.
Hier in Hoi An heb ik samen met Dorien en Eef een hotelletje geboekt. Was ietsje duurder dan een hostel, maar nu hebben we een kamer voor onszelf, een eigen badkamer, een koelkastje en een heerlijk zwembad bij het hotel. Na 2 maanden met telkens 10 mensen op een kamer geslapen te hebben is dit een welkome afwisseling!
Hoi An staat erom bekend dat je hier kleding op maat kunt laten maken. Als echte vrouwen hebben wij dit meteen laten doen vandaag. Ik heb een jurkje op internet gevonden die 500 euro kost en die gaan ze hier precies namaken voor 45 euro. Als het me bevalt, ga ik zeker nog meer dingen laten maken, want ik word hier enorrrrm hebberig van.
Verder heeft Hoi An een strand en een heel gezellig centrum, dus grote kans dat we hier wat langer blijven.
Ik ga de rest van Vietnam samen met Dorien en Eef reizen, supergezellig. Samen nemen we dan 31 maart het vliegtuig terug naar Bangkok, waarvandaan ik dan naar de Thaise eilanden ga. Tijdens deze reis in Vietnam gaan we steeds vergezeld worden door allerlei mensen die we eerder op de reis al hebben ontmoet.
Ik heb helaas nog maar een maandje te gaan, maar ik weet zeker dat ook dit een hele goede, gezellige maand gaat worden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
