The End

De afgelopen weken heb ik het echt vreselijk naar mijn zin gehad bij mijn familie in Nieuw-Zeeland. Ik ben nog een dagje met Anthony, Janelle en de kinderen een dagje met hun boot wezen varen, waarbij we ook gingen waterskieen. Ik had het bij het Emstergat natuurlijk al wel es gedaan, maar ik kan je vertellen, achter een boot is het toch heel anders (lees: je bent constant bang dat je je benen breekt) Maar hee, bij de 3e poging bleef ik toch al staan voor een paar minuten. Niet verkeerd, al zeg ik het zelf. Ook zijn we ook met vrienden van hun een dagje naar Devonport, het oudste gedeelte an Auckland geweest. Ik heb nog een dagtrip naar Rotorua gedaan. Dat is dus een plaats met allemaal, hmm hoe leg ik dit uit in het Nederlands, naja zeg maar allemaal geisers en kokend water dat onder de straten loopt. Dat komt omdat de aardkorst daar geloof ik heel erg dun is. Wel heel raar om te zien hoor, komt er ineens stoom uit de bosjes.

En dan mijn spannende dagtrip Canyoning bij Piha Beach. Ik zat te twijfelen, zal ik nou wel of niet bungeejumpen. Toen zag ik een advertentie van dat canyoning staan: abseilen en springen van rotsen. Ik dacht, hee ik doe dat wel in plaats van bungeejumpen. Minder eng, maar klinkt ook wel spannend, dat durf ik wel.
Dan kom je daar en gaat die beste man je allemaal dingen uitleggen over wat er mis kan gaan met abseilen en hoe je, als je je benen niet wijd houdt, je met je gezicht tegen de rotsen aan kan slaan etc. etc. Hmm, ik kreeg er steeds minder vertrouwen in. En toen gingen we op pad naar boven (dat hadden ze er niet bij verteld, dat je eerst die Canyon op moet lopen voordat je weer naar beneden kon:p)
En dan komt de eerste sprong van een rots af, zo'n 7 meter hoog. Ach dat durf ik nog wel. En toen moesten we meteen al abseilen van de waterval af. Ik begon toch steeds zenuwachtiger te worden en toen ik dan eindelijk aan de beurt was met abseilen, begonnen mijn benen toch wel te trillen. De eerste abseil was iets van 15 meter ofzo. Nou ik kan je vertellen, als je dan via een waterval en van rotsen af naar beneden moet gaan voelt het als 100 meter! Zo hee, volgens mij was ik nog nooit zo bang geweest. Maar volgens de gids deed ik het hartstikke goed en was ik een natural. Ik deed het zo mooi rustig aan (ja he he, ik probeer te voorkomen dat ik neerpletter:p)
tenminste, ik dacht dat ik nog nooit zo bang was geweest. Maar toen kwam de abseil van 52 meter. inderdaad 52! meter. Die man zei dat je er ook wel omheen kon lopen, maar ik dacht: ik ben nu zover gekomen, ik ga het doen ook! En dus ben ik die 52 meter ook gewoon naar beneden geabseild (de gedachte: hmm ik had misschien toch beter kunnen gaan bungeejumpen kwam wel even langs).
Maar als je dan beneden staat en ziet hoe hoog het eigenlijk was, dan ben je toch wel erg trots op jezelf.

De laatste dag in Auckland was Janelle erg druk, dus ging ik met Zoe (de jongste van 4) naar haar School Visit. Ze gaat over 3 weken naar de basisschool en moet daarvoor eerst een paar keer de school bezoeken met haar moeder of vader. En zo ging ik dus als surrogaatmoeder mee. Wel leuk om te zien hoe het er op een Nieuw-Zeelandse basisschool aan toe gaat. (hetzelfde als op een Nederlandse, alleen hier dragen ze school uniforms)


En nu is het grote Australie-avontuur dan echt voorbij. Elke keer denk je, nog 3 maanden te gaan, nog 2 maanden te gaan, pff nog zeeen van tijd. En nu stap ik dan morgen al op het vliegtuig naar het koude Nederland. Ik heb het echt vreselijk naar mijn zin gehad, zoveel leuke/spannende dingen gedaan en heb zoveel nieuwe mensen ontmoet. Sommigen zal ik in Nederland wel weer zien, maar de meesten zijn verspreid over de hele wereld (ik heb nu wel weer allemaal mooie vakantie-adresjes:D)
Vanaf morgen zal ik nooit meer de zin:
Hey how's it goin" horen.
Geen "sorry" en "thanks" bij bijna alles wat je doet.
Geen 50ct softijsjes meer bij de Mac
Geen 52 weken per jaar zon en warmte
Niet meer doen waar je maar zin in hebt.

maar daarentegen heb ik ook heel veel om naar uit te kijken in Nederland:
Ik ga 2 keer op vakantie; met Amy en Manon naar Rimini en dan nog met Paps en Mams naar Portugal,
Ik zie al mijn vrienden en familie weer,
Ik kan weer in mijn eigen bedje liggen (zonder dat er nog 10 personen op de kamer liggen),
Een wasmachine waarin je kleren ook werkelijk schoon worden,
Broodje Frikadel,
McKroket,
Foeks Andievie (voor de leken onder ons, stamppot Andijvie)
Mama's eigen gemaakte gehaktballen (begin maar vast een voorraad aan te maken mam),
Boode,
Alle tentfeesten deze zomer (en volgende week al lentelive!).

Ja, het is jammer dat deze tijd in Australie erop zit, maar ik zal me in Nederland ook zeker vermaken.

Ik hoop dat ik jullie niet te veel verveeld heb met al mijn verhalen.

Tot zaterdag!

Liefs Anne